Herkes gibi ben de insanım.

“Herkes gibi ben de insanım. Meziyetlerim de var kusurlarım da elbet.” diyerek başlayayım söze. Ayna dermiş ki bakana: “Kendini nasıl görmek istiyorsan öyle bak bana.” Aynaya ne gerek var işte karşında insan ona bak yeter.

* Bir Kitabevi rafında kalın iki kitap gördüm: “İnsan bu Meçhul ve İnsan Nasıl İnsan Oldu?” Bırakalım geçmişi günümüze bakalım ve geleceğimizi ona göre kuralım.

* Merak bu ya geçtim aynanın karşısına kendimle söyleşi yaptım: Hem sordum, hem yanıtladım. Olabildiğince de nesnelliğe yasladım yanıtlarımı.

* – Düşmanın var mı?

* Olmaz olur mu en az dostlarım kadardır. “Hiç yok diyemem karındaşlarım hepsine bedel”

* – Dostun çok mu?

* Benim dostum eksik olmaz. Çünkü “Para değil insan biriktirdim.” Çoğu beni unuttu bile. Ne zaman dara düştümse, yanımda yöremde hep yeni dostlar buldum her zaman. -Nasıl yani? Şu şiirimle yanıtlayayım bu soruyu: “Her nefes alıp verdikçe ben/ Biraz sevgi biraz dostluk diyorum/ Bu kıtlıkta acaba/Çok şey mi istiyorum”

* – Kindar mısın? Özümü biliyorum. En kötü bellediğime bile beslemedim bu duyguyu… Ancak, inancımdan inandıklarımdan da asla ödün vermem.

* -Geveze misindir? Konuşma günümse evet! Yine ortamda benden çok konuşan varsa susar, dinler ve kayda başlarım o zaman.

* – Havan nasıl? Sıcak biriyimdir. Ellerim sıcaktır soğuktan gelen biri tokalaşırken fark eder bunu. Ama yüreğim daha da sıcaktır yüreğimin kapısı daima aralık durur.

* – Kıskanç mısın? Böyle bir duyguyu hiç yaşamadım. Üstüne üstlük paylaşımcıyımdır.

* – Hiç aşk yaşadın mı? Âşık olduğumu sandım. Ama hiçbiri gönlümü çelemedi. Eğer aşk ise eşimle 56 yılımızı da bitiriyoruz. Üç meyvesi var aşkımızın biri çiçek biri Özlem ortancası Murat. Üç torunun ise (ikisi böcek biri çiçek)

* – Seni üzen en büyük acın neydi? Şimdi anlıyorum ki babamın ölümü. Onu çok özlüyor ve arıyorum. Kadir Amca’m da da aynı acıyı yaşadım. Kadere söz geçmiyor. Yaşama edebiyat penceresinden bakan biriyim.

* “Sanatsız kalmış bir ulusun hayat damarlarından biri kopmuş” demektir diyen Atatürk’ten çok sonra 1972 yılında Kültür Bakanlığı’nı kurmuşuz. Aradan geçen 50 yılın sonunda harf devrimini, sanat ve kültürün yok sayıldığı günlerden geçiyoruz. Oysa kültür ve sanatın olmadığı yerde hayat da olmaz. Siyasi ve ekonomik bunalımdan çıkış yolunda kültür-sanatın iyileştirici etkisinin, güven duygusu ve aidiyeti pekiştirme gücünün farkına varılmalı diyorum. Artık kültür-sanat alanına, toplumun her kesiminin katılabileceği bir gelecek tahayyülü üzerinden bakmanın “Herkes için kültür” demenin zamanı geldi de geçiyor bile.